Historia NAUI
Narodowe Stowarzyszenia Instruktorów Nurkowania to historia idei i jej urzeczywistnienia w
koncepcji tego, czym powinno być nauczanie nurkowania.
Koncepcja ta została przyjęta przez tysiące ludzi, dla których nurkowanie to pasja, a nie tylko
sposób spędzania wolnego czasu.
Łączenie umiejętności bezpiecznego nurkowania z ochroną podwodnego środowiska
naturalnego to szlachetny cel, który przyświecał pionierom tworzącym NAUI. Dążenie do tego
celu nie zawsze było łatwe, ale dawało dużo satysfakcji. Opowieść ta dokumentuje ciężką pracę
i poświęcenie, konflikty, ich rozwiązywanie i ostateczny triumf filozofii:
"DIVE SAFETY THROUGH EDUCATION" - “Bezpiecznego Nurkowania Poprzez
Edukację”.
Początki ery nowoczesnego nurkowania w Ameryce Północnej sięgają roku 1948, gdy
Jacques-Yves Cousteau przekonał Rene Bussoz’a (właściciela sklepu Rene’s Storting Goods w
Westwood w Kaliforni) aby sprowadził do sklepu pewną ilość „samodzielnych powietrznych
aparatów oddechowych” (SCUBA- Self-Contained Underwater Breathing Aparatus), które
Jcques nazwał Aqua-Lungs. Do tego momentu podwodne przygody były właściwie ograniczone
do nurkowania na zatrzymanym oddechu a sami nurkowie nazywali siebie „skin diver” –
bezdechowcy. Dopiero z końcem roku 1960 powszechnie akceptowaną nazwą dla
użytkowników aparatu Aqua-Lung stało się określenie „Scuba Diver”. Bezdechowców
przyciągała do wody głównie możliwość polowania na ryby, homary a na zachodnim wybrzeżu
USA wyławianie pięknych muszli uchowców.
Dosyć popularne były wtedy zawody w łowiectwie podwodnym, gdzie zwyciężał ten, kto złowił
największą rybę. Łowiectwo podwodne było w tamtych latach powszechne a jego wpływ na
podwodne środowisko nie był brany pod uwagę. Obecnie łowiectwo bezdechowe oraz ze
sprzętem nurkowym (tam gdzie jest to dozwolone), znowu się rozwija jako odpowiedzialna
praktyka nurkowa. Niektóre z ówczesnych rekordów pozostały nie pobite do d z i s i a j jako, że
połów niektórych gatunków stał się nielegalny.
Organizacje rejestrujące rekordy - takie jak na przykład Stowarzyszenie Łowiectwa
Podwodnego (IUSA) - nie rejestrują i nie publikują rekordów połowów wymierających i
zagrożonych gatunków. Biorąc pod uwagę rodzaj sprzętu i poziom wiedzy nurkowej, jakie były
wtedy dostępne, niektóre z tych rekordów były rzeczywistym wyzwaniem.

Aqua-Lung po raz pierwszy pozwolił nurkom pozostawać pod wodą znacznie dłużej niż na
zatrzymanym oddechu. Rene Bussoz sprowadził do sprzedaży tylko 10 zestawów S.C.U.B.A. i
gdy znalazły nabywców uznał, że rynek został nasycony. Jednakże wiele sklepów z całego
kraju odkryło, że na rynku jest popyt na Aqua-Lung. Nurkowie, którzy kupili sprzęt szybko
zobaczyli, że nie jest im potrzebna taka sama kondycja bezdechowa jak przy nurkowaniu z
zatrzymanym oddechem i przekonali wielu innych, do spróbowania tej nowej, wspaniałej
podwodnej przygody. Ilość nurków stale rosła a sklep Rene’s Sporting Goods przekształcił się w
U.S. Diver Company. W tym początkowym okresie rozwoju nie było żadnych certyfikacji i każdy,
kto kupił sobie aparat nurkowy – mógł nurkować.
Jednak używany wtedy sprzęt nurkowy blednie przy współczesnym. Trudno było oddychać z
automatów z dwoma wężami oddechowymi. Niektóre z nich wymagały specjalnych technik, aby
je oczyścić z wody w przypadku zalania w czasie nurkowania.
Jedynym szkoleniem wtedy dostępnym było pouczenie sprzedawcy, aby nie zatrzymywać
oddechu podczas wynurzania.
Szkolenia nurkowe prowadzone były wtedy wyłącznie przez jednostkę wojskową - Zespoły
Niszczenia pod Wodą (Underwater Demolition Teams - z której powstały później słynne
jednostki U.S. Navy SEAL) oraz przez Instytuty oceanograficzne: w Scripp w Południowej
Kalifornii i w Woods Hole w Nowej Anglii. Kluby nurkowe były jedynymi miejscami, gdzie w
latach 50 cywile mogli trenować rekreacyjne nurkowanie.
Wraz ze wzrostem ilości nurków wzrastała potrzeba skodyfikowania procesu szkolenia. Jim
Aucie Jr i Chuck Blakeslee w roku 1951 rozpoczęli wydawanie magazynu Skin Diver, który
zmienił później nazwę na Skin Diver Magazine. Poprosili oni Neal’a Hess’a aby poprowadził w
ich piśmie kącik poświęcony nurkowaniu ze sprzętem. Nazwano go „Kącik instruktorski”. Było to
niedługo przed tym jak Neal opracował założenia kursu zbudowanego z propozycji wielu innych
zapaleńców i certyfikował ich jako Instruktorów. Rozpoczął pisanie nowej kolumny o nazwie
„National Diving Patrol” (Krajowy Patrol Nurkowy) gdzie publikował nazwiska nowych
Instruktorów Bezdechowych oraz nurkowania z aparatem nurkowym.
Al. Tillman, (który wkrótce został Instruktorem NAUI Nr. 1) był wtedy dyrektorem wydziału sportu
w Zarządzie Parków i Rekreacji rejonu Los Angeles (Los Angeles County Parks and
Recreation) i w tym czasie zbudował program szkolenia i certyfikacji nurków, i nurków
bezdechowych. Program sponsorowany był przez rejon Los Angeles.
Bodźcem do tych prac nad programem szkolenia była stale rosnąca ilość nurków, którzy zaczęli
pojawiać się w tym rejonie i troska o ich bezpieczeństwo. Tillman w liście z roku 1952
skierowanym do Dyrektora Parków i Rekreacji Paul’a Gruendyke’a napisał:
„Coraz bardziej popularny w naszym rejonie staje się nowy sport – nurkowanie. Ostatnio, gdy
nurkowałem w Palos Verder natknąłem się w wodzie na kilku nurków, którzy nie do końca
zdawali sobie sprawę z tego, co robią; mieli z sobą jeden z tych nowych aparatów do
oddychania pod wodą, które umożliwiają nurkom długie przebywanie pod powierzchnią…
Proponuję, aby mój departament zajął się tym sportem i że będzie prowadził kursy nurkowe.
Wierzę, że nurkowanie będzie się w przyszłości rozwijało a my mamy obowiązek uczynić ten
sport tak bezpiecznym jak to tylko możliwe”
Bev Morgan, który był wtedy Ratownikiem Wodnym w okręgu Los Angeles, (później stał się
bardzo znanym w środowisku nurkowym instruktorem nurkowania rekreacyjnego i
komercyjnego oraz ze swoich konstrukcji sprzętu nurkowego łącznie z klasyczną już maską
Kirby-Morgana) studiował wtedy w roku 1953 razem z Alem Tillmanem i Conradem
Limbaugh’em w Instytucie Oceanograficznym w Scripps.
W kwietniu 1955 roku przeprowadzili oni pierwszy Kurs z Certyfikacją Instruktorów Nurkowania
(1UICC) zakładając pierwszą na świecie cywilną nurkową agencję szkoleniową. Odpowiadając
na rosnące zapotrzebowanie program szkoleniowy rejonu L.A. szybko zaczął wydawać
Tymczasowe Certyfikaty instruktorom z całego kraju.
Dekada lat 50 była okresem rosnącego zainteresowania i rozwoju nurkowania rekreacyjnego. W
latach od 1958 do 1961 nadawany był cykliczny program „Sea Hunt” („Podwodne Łowy”) z
udziałem takich gwiazd jak Lloyd Bridges (pierwszy Honorowy Instruktor NAUI) i Zale Perry,
NAUI #A-12. „Sea Hunt” wywołał ogromne zainteresowanie nurkowaniem ze sprzętem jako
aktywnością rekreacyjną. Pojawiły się także pierwsze filmy i książki wydane przez Cousteau i
Hansa Hass’a ale nie wywołały tak dużego zainteresowania jak „Mike Nelson”, który skupił
zainteresowanie społeczeństwa na nurkowaniu. Zale Perry i Al. Tillman połączyli program
szkolenia z „podwodnym westernem” w swojej książce Nurkowa Ameryka: Historia Nurkowania
Sportowego. Warto wspomnieć, że została nawet wytłoczona płyta długogrająca z nagranym
kursem nurkowania. Wewnątrz okładki tego albumu znajdował się następujący tekst – lekcja
nurkowania.
„POSŁUCHAJ W JAKI SPOSÓB” SERIA CARLTONA / 17 CZYTANYCH LEKCJI LLOYDA
BRIDGES’A JAK NURKOWAĆ, Światowej sławy gwiazdor telewizji i ekspert sportów wodnych
nauczy Cię jak zostać lepszym bezdechowym nurkiem. Jeżeli kiedykolwiek marzyłeś o
zwiedzaniu podwodnego świata lub już spędziłeś wiele godzin w tym wspaniałym świecie to
bardzo skorzystasz słuchając tego, co Lloyd Bridges mówi na tej płycie. Wielki aktor i nurek
bezdechowy, w formie prywatnych lekcji, powie Ci wszystko, co wie na temat sztuki i wiedzy
nurkowej umożliwiającej przebywanie w świecie ryb. Wszystko to, co istotne i praktyczne, czego
sam się nauczył przez lata zabawy i ćwiczeń pod wodą.
Bridges to znana gwiazda TV związana ze środowiskiem wodnym: ktoś, kto świetnie połączył
hobby z pracą zawodową. Jest aktorem od wielu lat, z początku na Broadway`u a potem w
filmie i TV. W tym samym czasie zasłynął ze swojego entuzjazmu do nurkowań bezdechowych i
ze sprzętem. Wykorzystał więc okazję, aby zagrać w serialach, które umożliwiły mu nurkować i
jednocześnie zarabiać pieniądze. Niewątpliwie przesadnie mówiono, że nawet gotów był
zapłacić, aby w nich wystąpić, lecz pokazuje to tylko jak bardzo ukochał wodę. Znał ją i czuł do
niej respekt. Na płycie tej podzielił się ta swoją miłością i szacunkiem.
Dowiesz się o sprzęcie nurkowym.
Nauczysz się zasad bezpieczeństwa.
Nauczysz się jak oddzielić fikcję od prawdy o podwodnych zabójcach – rekinach, ośmiornicach,
płaszczkach, murenach i innych stworzeniach.
Nauczysz się jak mieć więcej przyjemności pod wodą i jak przeżyć, aby o tym móc opowiedzieć.
Wszystko w formie troskliwych rad. Płyta została opracowana zarówno dla początkujących jak i
zaawansowanych nurków bezdechowych. Tak, więc bierz fajkę, idź na plażę i pozwól Lloydowi
Bridges’owi opowiedzieć Ci o tym podwodnym sporcie.
Tekst nagrany przez Lloyd’a Bridges’a napisany został przez Williama Barada (W 1962 roku Bill
Barada NAUI #A-1 został pierwszym „Afiliowanym” członkiem NAUI i dlatego jego numer
zawiera literę A). W ślad za Los Angeles poszły kolejne publiczne agencje certyfikujące z
Broward, Florydy, Czerwonego Krzyża – opracowany przez Johna C. Jones’a juniora, a
następnie w roku 1959 również swój program opracowała YMCA.
W roku 1959
National Diving Patrol – Narodowy Patrol Nurkowy
zmienił nazwę na
Narodowe Stowarzyszenie Instruktorów Nurkowania (NAUI).
Hess, Blakeslee i Auxier zaplanowali główny kurs instruktorów nurkowania na następny rok.
W sierpniu 1960 roku w Houston w Texasie zaplanowane zostało walne zgromadzenie
Amerykańskiego Towarzystwa Podwodnego Świata (Underwater Society of America). Neal
Hess poprosił Al’a Tillman’a o zorganizowanie kursu instruktorskiego. On z kolei poprosił Johna
C. Jones’a o współpracę w tym przedsięwzięciu. Pierwszy ICC – Kurs Instruktorski NAUI odbył
się w hotelu Shamrock Hilton w Houston w sierpniu a wzięło w nim udział 72 kandydatów.

Po sześciu dniach, które nazwano “Piekielnym Tygodniem” 53 kandydatów ukończyło kurs
uzyskując certyfikat i wraz ze szkolącą ich kadrą stali się pierwszymi Instruktorami Narodowego
Stowarzyszenia Instruktorów Nurkowania.
Niewiele ponad rok później w październiku 1961 r. NAUI zostało zarejestrowane w stanie
Kalifornia jako edukacyjna organizacja “non profit”. Al Tillman został pierwszym Prezesem a
Neal Hess Sekretarzem Wykonawczym.
Pytany ostatnio Garry Howland (NAUI #13) – dlaczego wybrali status “non profit” odpowiedział:
„To wszystko co wiedzieliśmy wtedy na ten temat. Ja byłem członkiem Stowarzyszenia
Inżynierów Elektryków i Elektroników (IEEE) a Al był zapoznany z YMCA”.
Do pierwszego zarządu NAUI zostali wybrani: Al Tillman (NAUI#1), John C. Jones junior
(NAUI#2), Neal Hess (NAUI#3), Garry Holland (NAUI#13), Jim Auxier (NAUI#A4) i James Cahill
(NAUI#85). Został powołany komitet doradczy a w nim: Kapitan Albert Behnke, Jr. Komandor
George Bond, Kapitan Jacques-Yves Cousteau i Dr Andy Rechnitzer.
NAUI rozwijało się intensywnie głownie poprzez organizowanie ICC – kursów Instruktorskich
prowadzonych w głównych miastach Ameryki. Organizacja opierała się głównie na ochotnikach i
regionalnych liderach takich jak Garry Holland i John C. Jones a w Kanadzie Ben Davis
(NAUI#101).
Al Tillman zarządzał organizacją bezpośrednio ze swojego domu do momentu, gdy Jim Auxier i
Chuck Blakeslee (NAUI#A34) wraz ze Skin Diver zapewnili powierzchnię biurową i
wynagrodzenie.
Magazyn Skin Diver Magazine przeznaczył w każdym wydaniu stronę poświęconą NAUI co
niewątpliwie przyczyniło się do dalszego rozwoju organizacji.
Al Tillman opuścił Zarząd NAUI w 1967 roku aby prowadzić swoje centrum nurkowe
Underwater Explorer Society (UNEXSO) na Bahamach działające już od roku1965. Został on
wtedy powołany na nowo utworzone stanowisko Kierownika Wydziału Resortów (nurkowych)
NAUI.
Poza tym, NAUI rozpoczęło wykorzystywanie lokalnych kierowników i liderów do
zorganizowania i utrzymania kontaktów ze swoimi członkami. W roku 1968 Art Ullrich NAUI#601
został zatrudniony na stanowisku Dyrektora Wykonawczego i przeniósł centralę NAUI do
swojego domu w Grand Terrace w Kaliforni, następnie do biur w Colton.
Pierwsza Międzynarodowa Konferencja Edukacji Nurkowej (skrót jej nazwy to ICUE
zamieniony następnie na IQ) odbyła się w 1969 roku w Santa Anna College. Przez wiele lat IQ
była miejscem gdzie wszyscy członkowie NAUI mogli się spotykać, wymieniać poglądy oraz
jako miejsce prezentacji wykładów i wystąpień dotyczących umiejętności nurkowych,
bezpieczeństwa, nauczania, fizjologii nurkowania, fizyki i innych prac naukowych związanych z
życiem morza.
W latach 70 członkostwo w NAUI zaczęło rozszerzać się na cały świat. W 1970 odbył się Kurs
Instruktorów Nurkowania NAUI ICC w Japonii. NAUI Kanada zostało wyodrębnione jako
oddzielna korporacja w roku 1972.
Pierwszy ICC zorganizowany w Houston miał trzech kandydatów a drugi ICC (Instructor
Certyfication Course) zorganizowany przez NAUI miał miejsce w Toronto w 1961 r. - odbył się
on pod kierownictwem Bena Davis’a NAUI #101 (numery 1-100 były wtedy zarezerwowane dla
instruktorów z USA).
Do 1979 NAUI certyfikowało ponad 5 000 instruktorów rozszerzając swoją działalność na wiele
krajów świata.
W 1975 r John Hardy NAUI#1002 zastępując Arta Ullrich’a został pierwszym Dyrektorem
Naczelnym NAUI. John opuścił to stanowisko ustępując miejsca Kenowi Brock’owi NAUI#1593
przychodzącemu z YMCA a następnie w 1981 stanowisko objął Marshall McNott. Marshall był
pierwszym nienurkującym Dyrektorem Wykonawczym organizacji treningowej nurków. W roku
1981 centrala NAUI przeniosła się do nowych większych lokali w Montclair w Kaliforni gdzie
pozostawała do 1977 roku. W 1986 miejsce Marshalla McNott’a zajął Sam Jackson NAUI#2972.
Sam pracował w Zarządzie NAUI Kanada i otrzymując posadę w centrali przeniósł się na stałe
do USA. Był on szefem centrali NAUI od końca 1980 r do lat 90.
W 1987 po raz pierwszy w historii NAUI Prezesem została kobieta: Nancy Guarascio
NAUI#5008.
Do roku 1989 NAUI certyfikowało ponad 12 000 Instruktorów.
Lata 90 były dla NAUI wielkim wyzwaniem. W 1995 Sam Jackson opuścił NAUI, aby kierować
Stowarzyszeniem Sprzętu i Marketingu Nurkowego (Diving Equipment and Marketing
Association), które rok wcześniej powstało z DEMA (Diving Equipment Manufacturers
Association) Stowarzyszenia Producentów Sprzętu Nurkowego) .
W czerwcu 1995 NAUI zatrudniło Jim’a Bram’a na stanowisku Dyrektora, które zostało później
przekształcone w stanowisko Prezesa.
Jim rozpoczął przekształcenia i uczynił NAUI organizacją międzynarodową. To podejście w
głównej mierze spowodowało, że w NAU powstała strategia pomocy marketingowej dla swoich
członków poprzez licencjonowane centra serwisowe chroniące najcenniejszą wartość – markę
NAUI.
Do roku 1998 NAUI Worldwide powołało sieć dwudziestu centrów serwisowych. Wspomagały
one rosnącą społeczność członków NAUI na całym świecie. Równolegle z tym strategicznym
przesunięciem usług serwisowych, niezależne stowarzyszenia NAUI (powstałe głównie w latach
70) odeszły w stan spoczynku a ich członkowie zostali z powrotem zaproszeni do NAUI
Worldwide tworząc jedno stowarzyszenie członkowskie nauczające według jednolitych
międzynarodowych standardów.
NAUI – jako pierwsza na świecie organizacja nurkowania rekreacyjnego - rozpoczęło
prowadzenie kursów Nitroxowych w roku 1992 przyczyniając się do unowocześnienia szkoleń i
podniesienia bezpieczeństwa. Z początkiem 1997 roku trzymając się zasad przyświecających
powstaniu NAUI, Stowarzyszenie opracowało i wydało Standardy nauczania nurkowań
technicznych - praktyki nurkowej od wielu lat coraz bardziej popularnej wśród członków NAUI.
W wyniku tych działań Instruktorzy i Liderzy NAUI uzyskali wsparcie swoich starań
szkoleniowych zgodnych z pozycją NAUI jako światowego lidera w edukacji nurkowej.
Wszystko to spowodowało niezwykły rozwój organizacji ponieważ nurkowie na całym świecie
dostrzegli, że idea NAUI
 „Bezpieczeństwo poprzez edukację”
jest ważna szczególnie gdy społeczność nurkowa staje się coraz bardziej zatłoczona nowymi
organizacjami gdzie każda z nich ogłasza, że jest albo najszybciej się rozwijająca, to znowu, że
ma najwygodniejsze metody nauczania.

[Adam Frajtak]

Historia NAUI
Narodowe Stowarzyszenia Instruktorów Nurkowania to historia idei i jej urzeczywistnienia w
koncepcji tego, czym powinno być nauczanie nurkowania.
Koncepcja ta została przyjęta przez tysiące ludzi, dla których nurkowanie to pasja, a nie tylko
sposób spędzania wolnego czasu.
Łączenie umiejętności bezpiecznego nurkowania z ochroną podwodnego środowiska
naturalnego to szlachetny cel, który przyświecał pionierom tworzącym NAUI. Dążenie do tego
celu nie zawsze było łatwe, ale dawało dużo satysfakcji. Opowieść ta dokumentuje ciężką pracę
i poświęcenie, konflikty, ich rozwiązywanie i ostateczny triumf filozofii:
"DIVE SAFETY THROUGH EDUCATION" - “Bezpiecznego Nurkowania Poprzez
Edukację”.
Początki ery nowoczesnego nurkowania w Ameryce Północnej sięgają roku 1948, gdy
Jacques-Yves Cousteau przekonał Rene Bussoz’a (właściciela sklepu Rene’s Storting Goods w
Westwood w Kaliforni) aby sprowadził do sklepu pewną ilość „samodzielnych powietrznych
aparatów oddechowych” (SCUBA- Self-Contained Underwater Breathing Aparatus), które
Jcques nazwał Aqua-Lungs. Do tego momentu podwodne przygody były właściwie ograniczone
do nurkowania na zatrzymanym oddechu a sami nurkowie nazywali siebie „skin diver” –
bezdechowcy. Dopiero z końcem roku 1960 powszechnie akceptowaną nazwą dla
użytkowników aparatu Aqua-Lung stało się określenie „Scuba Diver”. Bezdechowców
przyciągała do wody głównie możliwość polowania na ryby, homary a na zachodnim wybrzeżu
USA wyławianie pięknych muszli uchowców.
Dosyć popularne były wtedy zawody w łowiectwie podwodnym, gdzie zwyciężał ten, kto złowił
największą rybę. Łowiectwo podwodne było w tamtych latach powszechne a jego wpływ na
podwodne środowisko nie był brany pod uwagę. Obecnie łowiectwo bezdechowe oraz ze
sprzętem nurkowym (tam gdzie jest to dozwolone), znowu się rozwija jako odpowiedzialna
praktyka nurkowa. Niektóre z ówczesnych rekordów pozostały nie pobite do d z i s i a j jako, że
połów niektórych gatunków stał się nielegalny.
Organizacje rejestrujące rekordy - takie jak na przykład Stowarzyszenie Łowiectwa
Podwodnego (IUSA) - nie rejestrują i nie publikują rekordów połowów wymierających i
zagrożonych gatunków. Biorąc pod uwagę rodzaj sprzętu i poziom wiedzy nurkowej, jakie były
wtedy dostępne, niektóre z tych rekordów były rzeczywistym wyzwaniem.

Aqua-Lung po raz pierwszy pozwolił nurkom pozostawać pod wodą znacznie dłużej niż na
zatrzymanym oddechu. Rene Bussoz sprowadził do sprzedaży tylko 10 zestawów S.C.U.B.A. i
gdy znalazły nabywców uznał, że rynek został nasycony. Jednakże wiele sklepów z całego
kraju odkryło, że na rynku jest popyt na Aqua-Lung. Nurkowie, którzy kupili sprzęt szybko
zobaczyli, że nie jest im potrzebna taka sama kondycja bezdechowa jak przy nurkowaniu z
zatrzymanym oddechem i przekonali wielu innych, do spróbowania tej nowej, wspaniałej
podwodnej przygody. Ilość nurków stale rosła a sklep Rene’s Sporting Goods przekształcił się w
U.S. Diver Company. W tym początkowym okresie rozwoju nie było żadnych certyfikacji i każdy,
kto kupił sobie aparat nurkowy – mógł nurkować.
Jednak używany wtedy sprzęt nurkowy blednie przy współczesnym. Trudno było oddychać z
automatów z dwoma wężami oddechowymi. Niektóre z nich wymagały specjalnych technik, aby
je oczyścić z wody w przypadku zalania w czasie nurkowania.
Jedynym szkoleniem wtedy dostępnym było pouczenie sprzedawcy, aby nie zatrzymywać
oddechu podczas wynurzania.
Szkolenia nurkowe prowadzone były wtedy wyłącznie przez jednostkę wojskową - Zespoły
Niszczenia pod Wodą (Underwater Demolition Teams - z której powstały później słynne
jednostki U.S. Navy SEAL) oraz przez Instytuty oceanograficzne: w Scripp w Południowej
Kalifornii i w Woods Hole w Nowej Anglii. Kluby nurkowe były jedynymi miejscami, gdzie w
latach 50 cywile mogli trenować rekreacyjne nurkowanie.
Wraz ze wzrostem ilości nurków wzrastała potrzeba skodyfikowania procesu szkolenia. Jim
Aucie Jr i Chuck Blakeslee w roku 1951 rozpoczęli wydawanie magazynu Skin Diver, który
zmienił później nazwę na Skin Diver Magazine. Poprosili oni Neal’a Hess’a aby poprowadził w
ich piśmie kącik poświęcony nurkowaniu ze sprzętem. Nazwano go „Kącik instruktorski”. Było to
niedługo przed tym jak Neal opracował założenia kursu zbudowanego z propozycji wielu innych
zapaleńców i certyfikował ich jako Instruktorów. Rozpoczął pisanie nowej kolumny o nazwie
„National Diving Patrol” (Krajowy Patrol Nurkowy) gdzie publikował nazwiska nowych
Instruktorów Bezdechowych oraz nurkowania z aparatem nurkowym.
Al. Tillman, (który wkrótce został Instruktorem NAUI Nr. 1) był wtedy dyrektorem wydziału sportu
w Zarządzie Parków i Rekreacji rejonu Los Angeles (Los Angeles County Parks and
Recreation) i w tym czasie zbudował program szkolenia i certyfikacji nurków, i nurków
bezdechowych. Program sponsorowany był przez rejon Los Angeles.
Bodźcem do tych prac nad programem szkolenia była stale rosnąca ilość nurków, którzy zaczęli
pojawiać się w tym rejonie i troska o ich bezpieczeństwo. Tillman w liście z roku 1952
skierowanym do Dyrektora Parków i Rekreacji Paul’a Gruendyke’a napisał:
„Coraz bardziej popularny w naszym rejonie staje się nowy sport – nurkowanie. Ostatnio, gdy
nurkowałem w Palos Verder natknąłem się w wodzie na kilku nurków, którzy nie do końca
zdawali sobie sprawę z tego, co robią; mieli z sobą jeden z tych nowych aparatów do
oddychania pod wodą, które umożliwiają nurkom długie przebywanie pod powierzchnią…
Proponuję, aby mój departament zajął się tym sportem i że będzie prowadził kursy nurkowe.
Wierzę, że nurkowanie będzie się w przyszłości rozwijało a my mamy obowiązek uczynić ten
sport tak bezpiecznym jak to tylko możliwe”
Bev Morgan, który był wtedy Ratownikiem Wodnym w okręgu Los Angeles, (później stał się
bardzo znanym w środowisku nurkowym instruktorem nurkowania rekreacyjnego i
komercyjnego oraz ze swoich konstrukcji sprzętu nurkowego łącznie z klasyczną już maską
Kirby-Morgana) studiował wtedy w roku 1953 razem z Alem Tillmanem i Conradem
Limbaugh’em w Instytucie Oceanograficznym w Scripps.
W kwietniu 1955 roku przeprowadzili oni pierwszy Kurs z Certyfikacją Instruktorów Nurkowania
(1UICC) zakładając pierwszą na świecie cywilną nurkową agencję szkoleniową. Odpowiadając
na rosnące zapotrzebowanie program szkoleniowy rejonu L.A. szybko zaczął wydawać
Tymczasowe Certyfikaty instruktorom z całego kraju.
Dekada lat 50 była okresem rosnącego zainteresowania i rozwoju nurkowania rekreacyjnego. W
latach od 1958 do 1961 nadawany był cykliczny program „Sea Hunt” („Podwodne Łowy”) z
udziałem takich gwiazd jak Lloyd Bridges (pierwszy Honorowy Instruktor NAUI) i Zale Perry,
NAUI #A-12. „Sea Hunt” wywołał ogromne zainteresowanie nurkowaniem ze sprzętem jako
aktywnością rekreacyjną. Pojawiły się także pierwsze filmy i książki wydane przez Cousteau i
Hansa Hass’a ale nie wywołały tak dużego zainteresowania jak „Mike Nelson”, który skupił
zainteresowanie społeczeństwa na nurkowaniu. Zale Perry i Al. Tillman połączyli program
szkolenia z „podwodnym westernem” w swojej książce Nurkowa Ameryka: Historia Nurkowania
Sportowego. Warto wspomnieć, że została nawet wytłoczona płyta długogrająca z nagranym
kursem nurkowania. Wewnątrz okładki tego albumu znajdował się następujący tekst – lekcja
nurkowania.
„POSŁUCHAJ W JAKI SPOSÓB” SERIA CARLTONA / 17 CZYTANYCH LEKCJI LLOYDA
BRIDGES’A JAK NURKOWAĆ, Światowej sławy gwiazdor telewizji i ekspert sportów wodnych
nauczy Cię jak zostać lepszym bezdechowym nurkiem. Jeżeli kiedykolwiek marzyłeś o
zwiedzaniu podwodnego świata lub już spędziłeś wiele godzin w tym wspaniałym świecie to
bardzo skorzystasz słuchając tego, co Lloyd Bridges mówi na tej płycie. Wielki aktor i nurek
bezdechowy, w formie prywatnych lekcji, powie Ci wszystko, co wie na temat sztuki i wiedzy
nurkowej umożliwiającej przebywanie w świecie ryb. Wszystko to, co istotne i praktyczne, czego
sam się nauczył przez lata zabawy i ćwiczeń pod wodą.
Bridges to znana gwiazda TV związana ze środowiskiem wodnym: ktoś, kto świetnie połączył
hobby z pracą zawodową. Jest aktorem od wielu lat, z początku na Broadway`u a potem w
filmie i TV. W tym samym czasie zasłynął ze swojego entuzjazmu do nurkowań bezdechowych i
ze sprzętem. Wykorzystał więc okazję, aby zagrać w serialach, które umożliwiły mu nurkować i
jednocześnie zarabiać pieniądze. Niewątpliwie przesadnie mówiono, że nawet gotów był
zapłacić, aby w nich wystąpić, lecz pokazuje to tylko jak bardzo ukochał wodę. Znał ją i czuł do
niej respekt. Na płycie tej podzielił się ta swoją miłością i szacunkiem.
Dowiesz się o sprzęcie nurkowym.
Nauczysz się zasad bezpieczeństwa.
Nauczysz się jak oddzielić fikcję od prawdy o podwodnych zabójcach – rekinach, ośmiornicach,
płaszczkach, murenach i innych stworzeniach.
Nauczysz się jak mieć więcej przyjemności pod wodą i jak przeżyć, aby o tym móc opowiedzieć.
Wszystko w formie troskliwych rad. Płyta została opracowana zarówno dla początkujących jak i
zaawansowanych nurków bezdechowych. Tak, więc bierz fajkę, idź na plażę i pozwól Lloydowi
Bridges’owi opowiedzieć Ci o tym podwodnym sporcie.
Tekst nagrany przez Lloyd’a Bridges’a napisany został przez Williama Barada (W 1962 roku Bill
Barada NAUI #A-1 został pierwszym „Afiliowanym” członkiem NAUI i dlatego jego numer
zawiera literę A). W ślad za Los Angeles poszły kolejne publiczne agencje certyfikujące z
Broward, Florydy, Czerwonego Krzyża – opracowany przez Johna C. Jones’a juniora, a
następnie w roku 1959 również swój program opracowała YMCA.
W roku 1959
National Diving Patrol – Narodowy Patrol Nurkowy
zmienił nazwę na
Narodowe Stowarzyszenie Instruktorów Nurkowania (NAUI).
Hess, Blakeslee i Auxier zaplanowali główny kurs instruktorów nurkowania na następny rok.
W sierpniu 1960 roku w Houston w Texasie zaplanowane zostało walne zgromadzenie
Amerykańskiego Towarzystwa Podwodnego Świata (Underwater Society of America). Neal
Hess poprosił Al’a Tillman’a o zorganizowanie kursu instruktorskiego. On z kolei poprosił Johna
C. Jones’a o współpracę w tym przedsięwzięciu. Pierwszy ICC – Kurs Instruktorski NAUI odbył
się w hotelu Shamrock Hilton w Houston w sierpniu a wzięło w nim udział 72 kandydatów.

Po sześciu dniach, które nazwano “Piekielnym Tygodniem” 53 kandydatów ukończyło kurs
uzyskując certyfikat i wraz ze szkolącą ich kadrą stali się pierwszymi Instruktorami Narodowego
Stowarzyszenia Instruktorów Nurkowania.
Niewiele ponad rok później w październiku 1961 r. NAUI zostało zarejestrowane w stanie
Kalifornia jako edukacyjna organizacja “non profit”. Al Tillman został pierwszym Prezesem a
Neal Hess Sekretarzem Wykonawczym.
Pytany ostatnio Garry Howland (NAUI #13) – dlaczego wybrali status “non profit” odpowiedział:
„To wszystko co wiedzieliśmy wtedy na ten temat. Ja byłem członkiem Stowarzyszenia
Inżynierów Elektryków i Elektroników (IEEE) a Al był zapoznany z YMCA”.
Do pierwszego zarządu NAUI zostali wybrani: Al Tillman (NAUI#1), John C. Jones junior
(NAUI#2), Neal Hess (NAUI#3), Garry Holland (NAUI#13), Jim Auxier (NAUI#A4) i James Cahill
(NAUI#85). Został powołany komitet doradczy a w nim: Kapitan Albert Behnke, Jr. Komandor
George Bond, Kapitan Jacques-Yves Cousteau i Dr Andy Rechnitzer.
NAUI rozwijało się intensywnie głownie poprzez organizowanie ICC – kursów Instruktorskich
prowadzonych w głównych miastach Ameryki. Organizacja opierała się głównie na ochotnikach i
regionalnych liderach takich jak Garry Holland i John C. Jones a w Kanadzie Ben Davis
(NAUI#101).
Al Tillman zarządzał organizacją bezpośrednio ze swojego domu do momentu, gdy Jim Auxier i
Chuck Blakeslee (NAUI#A34) wraz ze Skin Diver zapewnili powierzchnię biurową i
wynagrodzenie.
Magazyn Skin Diver Magazine przeznaczył w każdym wydaniu stronę poświęconą NAUI co
niewątpliwie przyczyniło się do dalszego rozwoju organizacji.
Al Tillman opuścił Zarząd NAUI w 1967 roku aby prowadzić swoje centrum nurkowe
Underwater Explorer Society (UNEXSO) na Bahamach działające już od roku1965. Został on
wtedy powołany na nowo utworzone stanowisko Kierownika Wydziału Resortów (nurkowych)
NAUI.
Poza tym, NAUI rozpoczęło wykorzystywanie lokalnych kierowników i liderów do
zorganizowania i utrzymania kontaktów ze swoimi członkami. W roku 1968 Art Ullrich NAUI#601
został zatrudniony na stanowisku Dyrektora Wykonawczego i przeniósł centralę NAUI do
swojego domu w Grand Terrace w Kaliforni, następnie do biur w Colton.
Pierwsza Międzynarodowa Konferencja Edukacji Nurkowej (skrót jej nazwy to ICUE
zamieniony następnie na IQ) odbyła się w 1969 roku w Santa Anna College. Przez wiele lat IQ
była miejscem gdzie wszyscy członkowie NAUI mogli się spotykać, wymieniać poglądy oraz
jako miejsce prezentacji wykładów i wystąpień dotyczących umiejętności nurkowych,
bezpieczeństwa, nauczania, fizjologii nurkowania, fizyki i innych prac naukowych związanych z
życiem morza.
W latach 70 członkostwo w NAUI zaczęło rozszerzać się na cały świat. W 1970 odbył się Kurs
Instruktorów Nurkowania NAUI ICC w Japonii. NAUI Kanada zostało wyodrębnione jako
oddzielna korporacja w roku 1972.
Pierwszy ICC zorganizowany w Houston miał trzech kandydatów a drugi ICC (Instructor
Certyfication Course) zorganizowany przez NAUI miał miejsce w Toronto w 1961 r. - odbył się
on pod kierownictwem Bena Davis’a NAUI #101 (numery 1-100 były wtedy zarezerwowane dla
instruktorów z USA).
Do 1979 NAUI certyfikowało ponad 5 000 instruktorów rozszerzając swoją działalność na wiele
krajów świata.
W 1975 r John Hardy NAUI#1002 zastępując Arta Ullrich’a został pierwszym Dyrektorem
Naczelnym NAUI. John opuścił to stanowisko ustępując miejsca Kenowi Brock’owi NAUI#1593
przychodzącemu z YMCA a następnie w 1981 stanowisko objął Marshall McNott. Marshall był
pierwszym nienurkującym Dyrektorem Wykonawczym organizacji treningowej nurków. W roku
1981 centrala NAUI przeniosła się do nowych większych lokali w Montclair w Kaliforni gdzie
pozostawała do 1977 roku. W 1986 miejsce Marshalla McNott’a zajął Sam Jackson NAUI#2972.
Sam pracował w Zarządzie NAUI Kanada i otrzymując posadę w centrali przeniósł się na stałe
do USA. Był on szefem centrali NAUI od końca 1980 r do lat 90.
W 1987 po raz pierwszy w historii NAUI Prezesem została kobieta: Nancy Guarascio
NAUI#5008.
Do roku 1989 NAUI certyfikowało ponad 12 000 Instruktorów.
Lata 90 były dla NAUI wielkim wyzwaniem. W 1995 Sam Jackson opuścił NAUI, aby kierować
Stowarzyszeniem Sprzętu i Marketingu Nurkowego (Diving Equipment and Marketing
Association), które rok wcześniej powstało z DEMA (Diving Equipment Manufacturers
Association) Stowarzyszenia Producentów Sprzętu Nurkowego) .
W czerwcu 1995 NAUI zatrudniło Jim’a Bram’a na stanowisku Dyrektora, które zostało później
przekształcone w stanowisko Prezesa.
Jim rozpoczął przekształcenia i uczynił NAUI organizacją międzynarodową. To podejście w
głównej mierze spowodowało, że w NAU powstała strategia pomocy marketingowej dla swoich
członków poprzez licencjonowane centra serwisowe chroniące najcenniejszą wartość – markę
NAUI.
Do roku 1998 NAUI Worldwide powołało sieć dwudziestu centrów serwisowych. Wspomagały
one rosnącą społeczność członków NAUI na całym świecie. Równolegle z tym strategicznym
przesunięciem usług serwisowych, niezależne stowarzyszenia NAUI (powstałe głównie w latach
70) odeszły w stan spoczynku a ich członkowie zostali z powrotem zaproszeni do NAUI
Worldwide tworząc jedno stowarzyszenie członkowskie nauczające według jednolitych
międzynarodowych standardów.
NAUI – jako pierwsza na świecie organizacja nurkowania rekreacyjnego - rozpoczęło
prowadzenie kursów Nitroxowych w roku 1992 przyczyniając się do unowocześnienia szkoleń i
podniesienia bezpieczeństwa. Z początkiem 1997 roku trzymając się zasad przyświecających
powstaniu NAUI, Stowarzyszenie opracowało i wydało Standardy nauczania nurkowań
technicznych - praktyki nurkowej od wielu lat coraz bardziej popularnej wśród członków NAUI.
W wyniku tych działań Instruktorzy i Liderzy NAUI uzyskali wsparcie swoich starań
szkoleniowych zgodnych z pozycją NAUI jako światowego lidera w edukacji nurkowej.
Wszystko to spowodowało niezwykły rozwój organizacji ponieważ nurkowie na całym świecie
dostrzegli, że idea NAUI
 „Bezpieczeństwo poprzez edukację”
jest ważna szczególnie gdy społeczność nurkowa staje się coraz bardziej zatłoczona nowymi
organizacjami gdzie każda z nich ogłasza, że jest albo najszybciej się rozwijająca, to znowu, że
ma najwygodniejsze metody nauczania.

[Pomógł:]

Historia NAUI
Narodowe Stowarzyszenia Instruktorów Nurkowania to historia idei i jej urzeczywistnienia w
koncepcji tego, czym powinno być nauczanie nurkowania.
Koncepcja ta została przyjęta przez tysiące ludzi, dla których nurkowanie to pasja, a nie tylko
sposób spędzania wolnego czasu.
Łączenie umiejętności bezpiecznego nurkowania z ochroną podwodnego środowiska
naturalnego to szlachetny cel, który przyświecał pionierom tworzącym NAUI. Dążenie do tego
celu nie zawsze było łatwe, ale dawało dużo satysfakcji. Opowieść ta dokumentuje ciężką pracę
i poświęcenie, konflikty, ich rozwiązywanie i ostateczny triumf filozofii:
"DIVE SAFETY THROUGH EDUCATION" - “Bezpiecznego Nurkowania Poprzez
Edukację”.
Początki ery nowoczesnego nurkowania w Ameryce Północnej sięgają roku 1948, gdy
Jacques-Yves Cousteau przekonał Rene Bussoz’a (właściciela sklepu Rene’s Storting Goods w
Westwood w Kaliforni) aby sprowadził do sklepu pewną ilość „samodzielnych powietrznych
aparatów oddechowych” (SCUBA- Self-Contained Underwater Breathing Aparatus), które
Jcques nazwał Aqua-Lungs. Do tego momentu podwodne przygody były właściwie ograniczone
do nurkowania na zatrzymanym oddechu a sami nurkowie nazywali siebie „skin diver” –
bezdechowcy. Dopiero z końcem roku 1960 powszechnie akceptowaną nazwą dla
użytkowników aparatu Aqua-Lung stało się określenie „Scuba Diver”. Bezdechowców
przyciągała do wody głównie możliwość polowania na ryby, homary a na zachodnim wybrzeżu
USA wyławianie pięknych muszli uchowców.
Dosyć popularne były wtedy zawody w łowiectwie podwodnym, gdzie zwyciężał ten, kto złowił
największą rybę. Łowiectwo podwodne było w tamtych latach powszechne a jego wpływ na
podwodne środowisko nie był brany pod uwagę. Obecnie łowiectwo bezdechowe oraz ze
sprzętem nurkowym (tam gdzie jest to dozwolone), znowu się rozwija jako odpowiedzialna
praktyka nurkowa. Niektóre z ówczesnych rekordów pozostały nie pobite do d z i s i a j jako, że
połów niektórych gatunków stał się nielegalny.
Organizacje rejestrujące rekordy - takie jak na przykład Stowarzyszenie Łowiectwa
Podwodnego (IUSA) - nie rejestrują i nie publikują rekordów połowów wymierających i
zagrożonych gatunków. Biorąc pod uwagę rodzaj sprzętu i poziom wiedzy nurkowej, jakie były
wtedy dostępne, niektóre z tych rekordów były rzeczywistym wyzwaniem.

Aqua-Lung po raz pierwszy pozwolił nurkom pozostawać pod wodą znacznie dłużej niż na
zatrzymanym oddechu. Rene Bussoz sprowadził do sprzedaży tylko 10 zestawów S.C.U.B.A. i
gdy znalazły nabywców uznał, że rynek został nasycony. Jednakże wiele sklepów z całego
kraju odkryło, że na rynku jest popyt na Aqua-Lung. Nurkowie, którzy kupili sprzęt szybko
zobaczyli, że nie jest im potrzebna taka sama kondycja bezdechowa jak przy nurkowaniu z
zatrzymanym oddechem i przekonali wielu innych, do spróbowania tej nowej, wspaniałej
podwodnej przygody. Ilość nurków stale rosła a sklep Rene’s Sporting Goods przekształcił się w
U.S. Diver Company. W tym początkowym okresie rozwoju nie było żadnych certyfikacji i każdy,
kto kupił sobie aparat nurkowy – mógł nurkować.
Jednak używany wtedy sprzęt nurkowy blednie przy współczesnym. Trudno było oddychać z
automatów z dwoma wężami oddechowymi. Niektóre z nich wymagały specjalnych technik, aby
je oczyścić z wody w przypadku zalania w czasie nurkowania.
Jedynym szkoleniem wtedy dostępnym było pouczenie sprzedawcy, aby nie zatrzymywać
oddechu podczas wynurzania.
Szkolenia nurkowe prowadzone były wtedy wyłącznie przez jednostkę wojskową - Zespoły
Niszczenia pod Wodą (Underwater Demolition Teams - z której powstały później słynne
jednostki U.S. Navy SEAL) oraz przez Instytuty oceanograficzne: w Scripp w Południowej
Kalifornii i w Woods Hole w Nowej Anglii. Kluby nurkowe były jedynymi miejscami, gdzie w
latach 50 cywile mogli trenować rekreacyjne nurkowanie.
Wraz ze wzrostem ilości nurków wzrastała potrzeba skodyfikowania procesu szkolenia. Jim
Aucie Jr i Chuck Blakeslee w roku 1951 rozpoczęli wydawanie magazynu Skin Diver, który
zmienił później nazwę na Skin Diver Magazine. Poprosili oni Neal’a Hess’a aby poprowadził w
ich piśmie kącik poświęcony nurkowaniu ze sprzętem. Nazwano go „Kącik instruktorski”. Było to
niedługo przed tym jak Neal opracował założenia kursu zbudowanego z propozycji wielu innych
zapaleńców i certyfikował ich jako Instruktorów. Rozpoczął pisanie nowej kolumny o nazwie
„National Diving Patrol” (Krajowy Patrol Nurkowy) gdzie publikował nazwiska nowych
Instruktorów Bezdechowych oraz nurkowania z aparatem nurkowym.
Al. Tillman, (który wkrótce został Instruktorem NAUI Nr. 1) był wtedy dyrektorem wydziału sportu
w Zarządzie Parków i Rekreacji rejonu Los Angeles (Los Angeles County Parks and
Recreation) i w tym czasie zbudował program szkolenia i certyfikacji nurków, i nurków
bezdechowych. Program sponsorowany był przez rejon Los Angeles.
Bodźcem do tych prac nad programem szkolenia była stale rosnąca ilość nurków, którzy zaczęli
pojawiać się w tym rejonie i troska o ich bezpieczeństwo. Tillman w liście z roku 1952
skierowanym do Dyrektora Parków i Rekreacji Paul’a Gruendyke’a napisał:
„Coraz bardziej popularny w naszym rejonie staje się nowy sport – nurkowanie. Ostatnio, gdy
nurkowałem w Palos Verder natknąłem się w wodzie na kilku nurków, którzy nie do końca
zdawali sobie sprawę z tego, co robią; mieli z sobą jeden z tych nowych aparatów do
oddychania pod wodą, które umożliwiają nurkom długie przebywanie pod powierzchnią…
Proponuję, aby mój departament zajął się tym sportem i że będzie prowadził kursy nurkowe.
Wierzę, że nurkowanie będzie się w przyszłości rozwijało a my mamy obowiązek uczynić ten
sport tak bezpiecznym jak to tylko możliwe”
Bev Morgan, który był wtedy Ratownikiem Wodnym w okręgu Los Angeles, (później stał się
bardzo znanym w środowisku nurkowym instruktorem nurkowania rekreacyjnego i
komercyjnego oraz ze swoich konstrukcji sprzętu nurkowego łącznie z klasyczną już maską
Kirby-Morgana) studiował wtedy w roku 1953 razem z Alem Tillmanem i Conradem
Limbaugh’em w Instytucie Oceanograficznym w Scripps.
W kwietniu 1955 roku przeprowadzili oni pierwszy Kurs z Certyfikacją Instruktorów Nurkowania
(1UICC) zakładając pierwszą na świecie cywilną nurkową agencję szkoleniową. Odpowiadając
na rosnące zapotrzebowanie program szkoleniowy rejonu L.A. szybko zaczął wydawać
Tymczasowe Certyfikaty instruktorom z całego kraju.
Dekada lat 50 była okresem rosnącego zainteresowania i rozwoju nurkowania rekreacyjnego. W
latach od 1958 do 1961 nadawany był cykliczny program „Sea Hunt” („Podwodne Łowy”) z
udziałem takich gwiazd jak Lloyd Bridges (pierwszy Honorowy Instruktor NAUI) i Zale Perry,
NAUI #A-12. „Sea Hunt” wywołał ogromne zainteresowanie nurkowaniem ze sprzętem jako
aktywnością rekreacyjną. Pojawiły się także pierwsze filmy i książki wydane przez Cousteau i
Hansa Hass’a ale nie wywołały tak dużego zainteresowania jak „Mike Nelson”, który skupił
zainteresowanie społeczeństwa na nurkowaniu. Zale Perry i Al. Tillman połączyli program
szkolenia z „podwodnym westernem” w swojej książce Nurkowa Ameryka: Historia Nurkowania
Sportowego. Warto wspomnieć, że została nawet wytłoczona płyta długogrająca z nagranym
kursem nurkowania. Wewnątrz okładki tego albumu znajdował się następujący tekst – lekcja
nurkowania.
„POSŁUCHAJ W JAKI SPOSÓB” SERIA CARLTONA / 17 CZYTANYCH LEKCJI LLOYDA
BRIDGES’A JAK NURKOWAĆ, Światowej sławy gwiazdor telewizji i ekspert sportów wodnych
nauczy Cię jak zostać lepszym bezdechowym nurkiem. Jeżeli kiedykolwiek marzyłeś o
zwiedzaniu podwodnego świata lub już spędziłeś wiele godzin w tym wspaniałym świecie to
bardzo skorzystasz słuchając tego, co Lloyd Bridges mówi na tej płycie. Wielki aktor i nurek
bezdechowy, w formie prywatnych lekcji, powie Ci wszystko, co wie na temat sztuki i wiedzy
nurkowej umożliwiającej przebywanie w świecie ryb. Wszystko to, co istotne i praktyczne, czego
sam się nauczył przez lata zabawy i ćwiczeń pod wodą.
Bridges to znana gwiazda TV związana ze środowiskiem wodnym: ktoś, kto świetnie połączył
hobby z pracą zawodową. Jest aktorem od wielu lat, z początku na Broadway`u a potem w
filmie i TV. W tym samym czasie zasłynął ze swojego entuzjazmu do nurkowań bezdechowych i
ze sprzętem. Wykorzystał więc okazję, aby zagrać w serialach, które umożliwiły mu nurkować i
jednocześnie zarabiać pieniądze. Niewątpliwie przesadnie mówiono, że nawet gotów był
zapłacić, aby w nich wystąpić, lecz pokazuje to tylko jak bardzo ukochał wodę. Znał ją i czuł do
niej respekt. Na płycie tej podzielił się ta swoją miłością i szacunkiem.
Dowiesz się o sprzęcie nurkowym.
Nauczysz się zasad bezpieczeństwa.
Nauczysz się jak oddzielić fikcję od prawdy o podwodnych zabójcach – rekinach, ośmiornicach,
płaszczkach, murenach i innych stworzeniach.
Nauczysz się jak mieć więcej przyjemności pod wodą i jak przeżyć, aby o tym móc opowiedzieć.
Wszystko w formie troskliwych rad. Płyta została opracowana zarówno dla początkujących jak i
zaawansowanych nurków bezdechowych. Tak, więc bierz fajkę, idź na plażę i pozwól Lloydowi
Bridges’owi opowiedzieć Ci o tym podwodnym sporcie.
Tekst nagrany przez Lloyd’a Bridges’a napisany został przez Williama Barada (W 1962 roku Bill
Barada NAUI #A-1 został pierwszym „Afiliowanym” członkiem NAUI i dlatego jego numer
zawiera literę A). W ślad za Los Angeles poszły kolejne publiczne agencje certyfikujące z
Broward, Florydy, Czerwonego Krzyża – opracowany przez Johna C. Jones’a juniora, a
następnie w roku 1959 również swój program opracowała YMCA.
W roku 1959
National Diving Patrol – Narodowy Patrol Nurkowy
zmienił nazwę na
Narodowe Stowarzyszenie Instruktorów Nurkowania (NAUI).
Hess, Blakeslee i Auxier zaplanowali główny kurs instruktorów nurkowania na następny rok.
W sierpniu 1960 roku w Houston w Texasie zaplanowane zostało walne zgromadzenie
Amerykańskiego Towarzystwa Podwodnego Świata (Underwater Society of America). Neal
Hess poprosił Al’a Tillman’a o zorganizowanie kursu instruktorskiego. On z kolei poprosił Johna
C. Jones’a o współpracę w tym przedsięwzięciu. Pierwszy ICC – Kurs Instruktorski NAUI odbył
się w hotelu Shamrock Hilton w Houston w sierpniu a wzięło w nim udział 72 kandydatów.

Po sześciu dniach, które nazwano “Piekielnym Tygodniem” 53 kandydatów ukończyło kurs
uzyskując certyfikat i wraz ze szkolącą ich kadrą stali się pierwszymi Instruktorami Narodowego
Stowarzyszenia Instruktorów Nurkowania.
Niewiele ponad rok później w październiku 1961 r. NAUI zostało zarejestrowane w stanie
Kalifornia jako edukacyjna organizacja “non profit”. Al Tillman został pierwszym Prezesem a
Neal Hess Sekretarzem Wykonawczym.
Pytany ostatnio Garry Howland (NAUI #13) – dlaczego wybrali status “non profit” odpowiedział:
„To wszystko co wiedzieliśmy wtedy na ten temat. Ja byłem członkiem Stowarzyszenia
Inżynierów Elektryków i Elektroników (IEEE) a Al był zapoznany z YMCA”.
Do pierwszego zarządu NAUI zostali wybrani: Al Tillman (NAUI#1), John C. Jones junior
(NAUI#2), Neal Hess (NAUI#3), Garry Holland (NAUI#13), Jim Auxier (NAUI#A4) i James Cahill
(NAUI#85). Został powołany komitet doradczy a w nim: Kapitan Albert Behnke, Jr. Komandor
George Bond, Kapitan Jacques-Yves Cousteau i Dr Andy Rechnitzer.
NAUI rozwijało się intensywnie głownie poprzez organizowanie ICC – kursów Instruktorskich
prowadzonych w głównych miastach Ameryki. Organizacja opierała się głównie na ochotnikach i
regionalnych liderach takich jak Garry Holland i John C. Jones a w Kanadzie Ben Davis
(NAUI#101).
Al Tillman zarządzał organizacją bezpośrednio ze swojego domu do momentu, gdy Jim Auxier i
Chuck Blakeslee (NAUI#A34) wraz ze Skin Diver zapewnili powierzchnię biurową i
wynagrodzenie.
Magazyn Skin Diver Magazine przeznaczył w każdym wydaniu stronę poświęconą NAUI co
niewątpliwie przyczyniło się do dalszego rozwoju organizacji.
Al Tillman opuścił Zarząd NAUI w 1967 roku aby prowadzić swoje centrum nurkowe
Underwater Explorer Society (UNEXSO) na Bahamach działające już od roku1965. Został on
wtedy powołany na nowo utworzone stanowisko Kierownika Wydziału Resortów (nurkowych)
NAUI.
Poza tym, NAUI rozpoczęło wykorzystywanie lokalnych kierowników i liderów do
zorganizowania i utrzymania kontaktów ze swoimi członkami. W roku 1968 Art Ullrich NAUI#601
został zatrudniony na stanowisku Dyrektora Wykonawczego i przeniósł centralę NAUI do
swojego domu w Grand Terrace w Kaliforni, następnie do biur w Colton.
Pierwsza Międzynarodowa Konferencja Edukacji Nurkowej (skrót jej nazwy to ICUE
zamieniony następnie na IQ) odbyła się w 1969 roku w Santa Anna College. Przez wiele lat IQ
była miejscem gdzie wszyscy członkowie NAUI mogli się spotykać, wymieniać poglądy oraz
jako miejsce prezentacji wykładów i wystąpień dotyczących umiejętności nurkowych,
bezpieczeństwa, nauczania, fizjologii nurkowania, fizyki i innych prac naukowych związanych z
życiem morza.
W latach 70 członkostwo w NAUI zaczęło rozszerzać się na cały świat. W 1970 odbył się Kurs
Instruktorów Nurkowania NAUI ICC w Japonii. NAUI Kanada zostało wyodrębnione jako
oddzielna korporacja w roku 1972.
Pierwszy ICC zorganizowany w Houston miał trzech kandydatów a drugi ICC (Instructor
Certyfication Course) zorganizowany przez NAUI miał miejsce w Toronto w 1961 r. - odbył się
on pod kierownictwem Bena Davis’a NAUI #101 (numery 1-100 były wtedy zarezerwowane dla
instruktorów z USA).
Do 1979 NAUI certyfikowało ponad 5 000 instruktorów rozszerzając swoją działalność na wiele
krajów świata.
W 1975 r John Hardy NAUI#1002 zastępując Arta Ullrich’a został pierwszym Dyrektorem
Naczelnym NAUI. John opuścił to stanowisko ustępując miejsca Kenowi Brock’owi NAUI#1593
przychodzącemu z YMCA a następnie w 1981 stanowisko objął Marshall McNott. Marshall był
pierwszym nienurkującym Dyrektorem Wykonawczym organizacji treningowej nurków. W roku
1981 centrala NAUI przeniosła się do nowych większych lokali w Montclair w Kaliforni gdzie
pozostawała do 1977 roku. W 1986 miejsce Marshalla McNott’a zajął Sam Jackson NAUI#2972.
Sam pracował w Zarządzie NAUI Kanada i otrzymując posadę w centrali przeniósł się na stałe
do USA. Był on szefem centrali NAUI od końca 1980 r do lat 90.
W 1987 po raz pierwszy w historii NAUI Prezesem została kobieta: Nancy Guarascio
NAUI#5008.
Do roku 1989 NAUI certyfikowało ponad 12 000 Instruktorów.
Lata 90 były dla NAUI wielkim wyzwaniem. W 1995 Sam Jackson opuścił NAUI, aby kierować
Stowarzyszeniem Sprzętu i Marketingu Nurkowego (Diving Equipment and Marketing
Association), które rok wcześniej powstało z DEMA (Diving Equipment Manufacturers
Association) Stowarzyszenia Producentów Sprzętu Nurkowego) .
W czerwcu 1995 NAUI zatrudniło Jim’a Bram’a na stanowisku Dyrektora, które zostało później
przekształcone w stanowisko Prezesa.
Jim rozpoczął przekształcenia i uczynił NAUI organizacją międzynarodową. To podejście w
głównej mierze spowodowało, że w NAU powstała strategia pomocy marketingowej dla swoich
członków poprzez licencjonowane centra serwisowe chroniące najcenniejszą wartość – markę
NAUI.
Do roku 1998 NAUI Worldwide powołało sieć dwudziestu centrów serwisowych. Wspomagały
one rosnącą społeczność członków NAUI na całym świecie. Równolegle z tym strategicznym
przesunięciem usług serwisowych, niezależne stowarzyszenia NAUI (powstałe głównie w latach
70) odeszły w stan spoczynku a ich członkowie zostali z powrotem zaproszeni do NAUI
Worldwide tworząc jedno stowarzyszenie członkowskie nauczające według jednolitych
międzynarodowych standardów.
NAUI – jako pierwsza na świecie organizacja nurkowania rekreacyjnego - rozpoczęło
prowadzenie kursów Nitroxowych w roku 1992 przyczyniając się do unowocześnienia szkoleń i
podniesienia bezpieczeństwa. Z początkiem 1997 roku trzymając się zasad przyświecających
powstaniu NAUI, Stowarzyszenie opracowało i wydało Standardy nauczania nurkowań
technicznych - praktyki nurkowej od wielu lat coraz bardziej popularnej wśród członków NAUI.
W wyniku tych działań Instruktorzy i Liderzy NAUI uzyskali wsparcie swoich starań
szkoleniowych zgodnych z pozycją NAUI jako światowego lidera w edukacji nurkowej.
Wszystko to spowodowało niezwykły rozwój organizacji ponieważ nurkowie na całym świecie
dostrzegli, że idea NAUI
 „Bezpieczeństwo poprzez edukację”
jest ważna szczególnie gdy społeczność nurkowa staje się coraz bardziej zatłoczona nowymi
organizacjami gdzie każda z nich ogłasza, że jest albo najszybciej się rozwijająca, to znowu, że
ma najwygodniejsze metody nauczania.