Chodzi mi o taką sprawę...Z moją partnurką mamy takie same doświadczenie praktyczne. Teoretyczne pewnie ja większe. Więcej czytam książek,forum...Zawsze nurkujemy razem, jak prawdziwi partnerzy. Wspólnie klarujemy sprzęt, pełne partnerstwo niby... Piszę "niby", bo za nic nie mogę pod wodą wyzwolić się z poczucia obowiązku opiekuna. Pamiętam jak instruktor tłumaczył (miał rację) że opiekować to się mogę na ciemnej ulicy, na imprezie, w zatłoczonym autobusie, a pod wodą to jesteśmy 100% partnerami na tych samych zasadach. A ja nie mogę sobie z tym jakoś poradzić i wciąż, szczególnie przy nowościach typu głębiej,ciemniej,brrr, cały czas szczególnie kontroluję partnerkę. Czy aby ze sprzętem wszystko gra, co tam w oczach widać, itd...Cały czas jakiś hormon głośno mówi "ty jesteś większy,silniejszy,odporniejszy, (może nie mądrzejszy,może żona czytać... ), Więc opiekuj się swoją partnerką w tym innym świecie... I kogo tu słuchać? Instruktora, czy rozsądku? Może taka nadopiekuńczość to jakaś choroba? Lekkie, inne objawy DCS ? Leczyć,nie leczyć ? Jak to u Was wygląda?
Dodam że niedługo chyba uda mi się zaciągnąć dorosłą córkę pod wodę...Będę latał od jednej, do drugiej...

[atego815]

Chodzi mi o taką sprawę...Z moją partnurką mamy takie same doświadczenie praktyczne. Teoretyczne pewnie ja większe. Więcej czytam książek,forum...Zawsze nurkujemy razem, jak prawdziwi partnerzy. Wspólnie klarujemy sprzęt, pełne partnerstwo niby... Piszę "niby", bo za nic nie mogę pod wodą wyzwolić się z poczucia obowiązku opiekuna. Pamiętam jak instruktor tłumaczył (miał rację) że opiekować to się mogę na ciemnej ulicy, na imprezie, w zatłoczonym autobusie, a pod wodą to jesteśmy 100% partnerami na tych samych zasadach. A ja nie mogę sobie z tym jakoś poradzić i wciąż, szczególnie przy nowościach typu głębiej,ciemniej,brrr, cały czas szczególnie kontroluję partnerkę. Czy aby ze sprzętem wszystko gra, co tam w oczach widać, itd...Cały czas jakiś hormon głośno mówi "ty jesteś większy,silniejszy,odporniejszy, (może nie mądrzejszy,może żona czytać... ), Więc opiekuj się swoją partnerką w tym innym świecie... I kogo tu słuchać? Instruktora, czy rozsądku? Może taka nadopiekuńczość to jakaś choroba? Lekkie, inne objawy DCS ? Leczyć,nie leczyć ? Jak to u Was wygląda?
Dodam że niedługo chyba uda mi się zaciągnąć dorosłą córkę pod wodę...Będę latał od jednej, do drugiej...

nurkowanie z drugą połówką, szczególnie tam gdzie "głębiej" i "ciemniej" to sztuka, którą może zrozumieć tylko ktoś kto ma to na codzień...

długie nocne rozmowy nt.: "co robimy kiedy... przecież na brzegu czeka dziecko...?", temat ciężki, ale przy odpowiednim podejściu nurkowanie takie daje nieopisane wrażenia
niektóre sytuacje powodują scementowanie związku w stopniu trudnym do opisania słowami a na forum tym bardziej...

My od początku byliśmy partnerami pod wodą na równym stopniu (na początku nie ukrywam, że trochę pomagałem na brzegu przy klarowaniu sprzętu, ale teraz...), ale to pewnie kwestia charakteru mojej lepszej połówki...

jak do tego dojść? - nie potrafię Ci podpowiedzieć bo to zbyt skomplikowany temat (przynajmniej dla mnie) w przypadku osób, których nigdy się nie spotkało...
życzę samych supernurków w "partnerskim" zespole
jak już wyżej napisałem - są ryzyka, ale ich przezwyciężenie na prawdę daje coś więcej niż fajne nurkowania

[klon]

nurkowanie z drugą połówką, szczególnie tam gdzie "głębiej" i "ciemniej" to sztuka, którą może zrozumieć tylko ktoś kto ma to na codzień...

długie nocne rozmowy nt.: "co robimy kiedy... przecież na brzegu czeka dziecko...?", temat ciężki, ale przy odpowiednim podejściu nurkowanie takie daje nieopisane wrażenia
niektóre sytuacje powodują scementowanie związku w stopniu trudnym do opisania słowami a na forum tym bardziej...

My od początku byliśmy partnerami pod wodą na równym stopniu (na początku nie ukrywam, że trochę pomagałem na brzegu przy klarowaniu sprzętu, ale teraz...), ale to pewnie kwestia charakteru mojej lepszej połówki...

jak do tego dojść? - nie potrafię Ci podpowiedzieć bo to zbyt skomplikowany temat (przynajmniej dla mnie) w przypadku osób, których nigdy się nie spotkało...
życzę samych supernurków w "partnerskim" zespole
jak już wyżej napisałem - są ryzyka, ale ich przezwyciężenie na prawdę daje coś więcej niż fajne nurkowania

[Pomógł:]

nurkowanie z drugą połówką, szczególnie tam gdzie "głębiej" i "ciemniej" to sztuka, którą może zrozumieć tylko ktoś kto ma to na codzień...

długie nocne rozmowy nt.: "co robimy kiedy... przecież na brzegu czeka dziecko...?", temat ciężki, ale przy odpowiednim podejściu nurkowanie takie daje nieopisane wrażenia
niektóre sytuacje powodują scementowanie związku w stopniu trudnym do opisania słowami a na forum tym bardziej...

My od początku byliśmy partnerami pod wodą na równym stopniu (na początku nie ukrywam, że trochę pomagałem na brzegu przy klarowaniu sprzętu, ale teraz...), ale to pewnie kwestia charakteru mojej lepszej połówki...

jak do tego dojść? - nie potrafię Ci podpowiedzieć bo to zbyt skomplikowany temat (przynajmniej dla mnie) w przypadku osób, których nigdy się nie spotkało...
życzę samych supernurków w "partnerskim" zespole
jak już wyżej napisałem - są ryzyka, ale ich przezwyciężenie na prawdę daje coś więcej niż fajne nurkowania

[Wojtek A. Filip]

[Pomógł:]

Ja nie jestem w stanie zostawić uczuć na powierzchni nurkując z członkiem rodziny. Wiem, że w sytuacji klopotów, poważnego zagrożenia, działałbym nie zważając na żadne aspekty osobistego bezpieczeństwa, za wszelką cenę... Inaczej jak z innym "obcym" partnerem.
Poza tym całkowicie zgadzam się z wypowiedzą Wojtka.

[TomM]

Ja nie jestem w stanie zostawić uczuć na powierzchni nurkując z członkiem rodziny. Wiem, że w sytuacji klopotów, poważnego zagrożenia, działałbym nie zważając na żadne aspekty osobistego bezpieczeństwa, za wszelką cenę... Inaczej jak z innym "obcym" partnerem.
Poza tym całkowicie zgadzam się z wypowiedzą Wojtka.

[Pomógł:]

Ja nie jestem w stanie zostawić uczuć na powierzchni nurkując z członkiem rodziny. Wiem, że w sytuacji klopotów, poważnego zagrożenia, działałbym nie zważając na żadne aspekty osobistego bezpieczeństwa, za wszelką cenę... Inaczej jak z innym "obcym" partnerem.
Poza tym całkowicie zgadzam się z wypowiedzą Wojtka.

Zgadzając się z ogólnym sensem wypowiedzi Wojtka, mam jednak pewne zastrzeżenie co do sztywnego stwierdzenia

[kjar]

Zgadzając się z ogólnym sensem wypowiedzi Wojtka, mam jednak pewne zastrzeżenie co do sztywnego stwierdzenia

[Pomógł:]

Zgadzając się z ogólnym sensem wypowiedzi Wojtka, mam jednak pewne zastrzeżenie co do sztywnego stwierdzenia

[Wojtek A. Filip]

[Pomógł:]

Atego, już Twój opis paniki podczas zgubienia żony pod wodą dał mi sporo do myślenia; kiedy ja się zgubiłam podczas pierwszego nurkowania w kraju, w widoczności 1 metr (byłam przyzwyczajona do 30 metrów w Egipcie), mąż z instruktorem spokojnie wypłynęli na powierzchnię, obserwowali moje bąble, i włączyli sobie stoper. Po 2 minutach, kiedy w końcu się wynurzyłam, obaj przepytali mnie z procedury odnajdywania partnera - byli przy tym bardzo rozbawieni (bo wcześniej to ja się wymądrzałam co do procedur) . W każdym razie: ZERO niepokoju o mnie .

Wracając do pytania. Z mężem mamy identyczne doświadczenie i podobną wiedzę nurkową (czyli i to i to niewielkie), nurkowanie traktujemy jako rozrywkę i sposób wspólnego spędzania weekendów i wakacji. Pod wodą zazwyczaj strasznie dyskutujemy nt trasy (typu: plan nurkowania zakładał płyniecie przy rafie do 120 atm, jednak mężowi się znudziło przy 140 atm, pokazuje, że chce zawrócić do zatoczki, i tam pobuszować, wspólnie uzgadniamy płynięcie jeszcze do 130 atm i powrót).
Żadne z nas nie wciela się w rolę opiekuna, jesteśmy partnerami. Często nurkujemy ze znajomym, a ponieważ zazwyczaj ja mam najmniejsze zużycie, jesteśmy umówieni, że w razie czego, to mnie się pokazuje brak powietrza, i ja jestem dawcą.
Atego, może i mąż jest ode mnie silniejszy i większy, (co do odporności to sprawa dyskusyjna) pod woda to naprawdę nie ma znaczenia.
Lubimy ze sobą nurkować, czujemy się ze sobą pewnie i bezpiecznie, i wiemy, do czego partner jest zdolny (od czasu do czasu któreś z nas wpada na "genialny" pomysł pod wodą).

Co do nurkowania córek: nasza 10-latka już jest to dwóch godzinnych intrach, 3-latka na razie pływa w masce i fajce w basenie; OBIE chcą już nurkować . Największym problemem dla mnie w obecnej chwili jest znalezienie RÓŻOWEJ maski w rozmiarze dla 3-latki .

[arkac123]

Atego, już Twój opis paniki podczas zgubienia żony pod wodą dał mi sporo do myślenia; kiedy ja się zgubiłam podczas pierwszego nurkowania w kraju, w widoczności 1 metr (byłam przyzwyczajona do 30 metrów w Egipcie), mąż z instruktorem spokojnie wypłynęli na powierzchnię, obserwowali moje bąble, i włączyli sobie stoper. Po 2 minutach, kiedy w końcu się wynurzyłam, obaj przepytali mnie z procedury odnajdywania partnera - byli przy tym bardzo rozbawieni (bo wcześniej to ja się wymądrzałam co do procedur) . W każdym razie: ZERO niepokoju o mnie .

Wracając do pytania. Z mężem mamy identyczne doświadczenie i podobną wiedzę nurkową (czyli i to i to niewielkie), nurkowanie traktujemy jako rozrywkę i sposób wspólnego spędzania weekendów i wakacji. Pod wodą zazwyczaj strasznie dyskutujemy nt trasy (typu: plan nurkowania zakładał płyniecie przy rafie do 120 atm, jednak mężowi się znudziło przy 140 atm, pokazuje, że chce zawrócić do zatoczki, i tam pobuszować, wspólnie uzgadniamy płynięcie jeszcze do 130 atm i powrót).
Żadne z nas nie wciela się w rolę opiekuna, jesteśmy partnerami. Często nurkujemy ze znajomym, a ponieważ zazwyczaj ja mam najmniejsze zużycie, jesteśmy umówieni, że w razie czego, to mnie się pokazuje brak powietrza, i ja jestem dawcą.
Atego, może i mąż jest ode mnie silniejszy i większy, (co do odporności to sprawa dyskusyjna) pod woda to naprawdę nie ma znaczenia.
Lubimy ze sobą nurkować, czujemy się ze sobą pewnie i bezpiecznie, i wiemy, do czego partner jest zdolny (od czasu do czasu któreś z nas wpada na "genialny" pomysł pod wodą).

Co do nurkowania córek: nasza 10-latka już jest to dwóch godzinnych intrach, 3-latka na razie pływa w masce i fajce w basenie; OBIE chcą już nurkować . Największym problemem dla mnie w obecnej chwili jest znalezienie RÓŻOWEJ maski w rozmiarze dla 3-latki .

[Pomogła:]

Atego, już Twój opis paniki podczas zgubienia żony pod wodą dał mi sporo do myślenia; kiedy ja się zgubiłam podczas pierwszego nurkowania w kraju, w widoczności 1 metr (byłam przyzwyczajona do 30 metrów w Egipcie), mąż z instruktorem spokojnie wypłynęli na powierzchnię, obserwowali moje bąble, i włączyli sobie stoper. Po 2 minutach, kiedy w końcu się wynurzyłam, obaj przepytali mnie z procedury odnajdywania partnera - byli przy tym bardzo rozbawieni (bo wcześniej to ja się wymądrzałam co do procedur) . W każdym razie: ZERO niepokoju o mnie .

Wracając do pytania. Z mężem mamy identyczne doświadczenie i podobną wiedzę nurkową (czyli i to i to niewielkie), nurkowanie traktujemy jako rozrywkę i sposób wspólnego spędzania weekendów i wakacji. Pod wodą zazwyczaj strasznie dyskutujemy nt trasy (typu: plan nurkowania zakładał płyniecie przy rafie do 120 atm, jednak mężowi się znudziło przy 140 atm, pokazuje, że chce zawrócić do zatoczki, i tam pobuszować, wspólnie uzgadniamy płynięcie jeszcze do 130 atm i powrót).
Żadne z nas nie wciela się w rolę opiekuna, jesteśmy partnerami. Często nurkujemy ze znajomym, a ponieważ zazwyczaj ja mam najmniejsze zużycie, jesteśmy umówieni, że w razie czego, to mnie się pokazuje brak powietrza, i ja jestem dawcą.
Atego, może i mąż jest ode mnie silniejszy i większy, (co do odporności to sprawa dyskusyjna) pod woda to naprawdę nie ma znaczenia.
Lubimy ze sobą nurkować, czujemy się ze sobą pewnie i bezpiecznie, i wiemy, do czego partner jest zdolny (od czasu do czasu któreś z nas wpada na "genialny" pomysł pod wodą).

Co do nurkowania córek: nasza 10-latka już jest to dwóch godzinnych intrach, 3-latka na razie pływa w masce i fajce w basenie; OBIE chcą już nurkować . Największym problemem dla mnie w obecnej chwili jest znalezienie RÓŻOWEJ maski w rozmiarze dla 3-latki .

[Abramik]

[Pomógł:]

[martin]

[Pomógł:]

Nie wiem na ile to to samo
Najczęściej nurkuje z wujem który nura do dobrych 12 lat a ja dopiero zaczynam i najbardziej denerwuje mnie to kiedy on cały czas mnie obserwuje wtedy to wywołuje we mnie jakiś niepokój bo myślę że coś jest nie halo. Natomiast jeśli jest możliwość to staram się nurkować w parze z moim bratem mimo tego że jest młodszy i ma kilka nurków mniej na koncie to wiem że jest dobrze wyszkolony i nie muszę się o niego aż tak troszczyć.
Jednak najlepiej nurkuje mi się z kumplem który mimo tego że staż ma kilkakrotnie większy od mojego to daje mi wolną rękę w podejmowaniu decyzji przez co wiem kiedy popełniłem jakiś błąd i wtedy staram się to naprawić a jeśli widzi że sobie nie radzę to wtedy jak to prawdziwy partner pomaga mi rozwiązać problem. Po nurkowaniu najczęściej śmiejemy się z tych sytuacji. Ale moim zdaniem nie ma nic gorszego niż wzrok partnera zawieszony cały czas na tobie. Atego postaw się w sytuacji swojej żony jak byś się czuł. Uwierz mi nie jest to komfortowe bo zamiast podziwiać widoki oboje rozmyślacie co jest nie tak bo jeśli ty spoglądasz na nią cały czas to ona myśli że coś jest nie tak i wtedy inaczej się zachowuje i wtedy ty myślisz że ma jakiś problem i tak zamiast cieszyć się przyjemnością to nurkowanie bardziej was umęczy niż zrelaksuje.

[patryk110693]

Nie wiem na ile to to samo
Najczęściej nurkuje z wujem który nura do dobrych 12 lat a ja dopiero zaczynam i najbardziej denerwuje mnie to kiedy on cały czas mnie obserwuje wtedy to wywołuje we mnie jakiś niepokój bo myślę że coś jest nie halo. Natomiast jeśli jest możliwość to staram się nurkować w parze z moim bratem mimo tego że jest młodszy i ma kilka nurków mniej na koncie to wiem że jest dobrze wyszkolony i nie muszę się o niego aż tak troszczyć.
Jednak najlepiej nurkuje mi się z kumplem który mimo tego że staż ma kilkakrotnie większy od mojego to daje mi wolną rękę w podejmowaniu decyzji przez co wiem kiedy popełniłem jakiś błąd i wtedy staram się to naprawić a jeśli widzi że sobie nie radzę to wtedy jak to prawdziwy partner pomaga mi rozwiązać problem. Po nurkowaniu najczęściej śmiejemy się z tych sytuacji. Ale moim zdaniem nie ma nic gorszego niż wzrok partnera zawieszony cały czas na tobie. Atego postaw się w sytuacji swojej żony jak byś się czuł. Uwierz mi nie jest to komfortowe bo zamiast podziwiać widoki oboje rozmyślacie co jest nie tak bo jeśli ty spoglądasz na nią cały czas to ona myśli że coś jest nie tak i wtedy inaczej się zachowuje i wtedy ty myślisz że ma jakiś problem i tak zamiast cieszyć się przyjemnością to nurkowanie bardziej was umęczy niż zrelaksuje.

Może najlepiej zapytać zainteresowanej czy chce sama poprowadzić nurkowanie czy też podoba jej się tak jak jest. Czasami widuje się pary pod wodą, w których partnerka wręcz domaga się pełnej kontroli, czasami nawet nurkując trzymając się za rękę z partnerem

[Tomek Płociński]

Może najlepiej zapytać zainteresowanej czy chce sama poprowadzić nurkowanie czy też podoba jej się tak jak jest. Czasami widuje się pary pod wodą, w których partnerka wręcz domaga się pełnej kontroli, czasami nawet nurkując trzymając się za rękę z partnerem

[Pomógł:]

Może najlepiej zapytać zainteresowanej czy chce sama poprowadzić nurkowanie czy też podoba jej się tak jak jest. Czasami widuje się pary pod wodą, w których partnerka wręcz domaga się pełnej kontroli, czasami nawet nurkując trzymając się za rękę z partnerem

Poruszylicie tutaj temat nurkowania równiez z pociechami - i jak zauwazyl Tomek - w sytuacji zagrozenia zrobilby wszystko, aby ratowac syna - ja mam powazne watpliwosci co do nurkowania z dziecmi - z jednej strony rozpiera nas duma, ze corka/syn radzi sobie tak swietnie, z drugiej strony dziecko wkurza sie, bo tata/mama ciagle kontroluje, z trzeciej - jak sie zacznie cos na powaznie chromolic w czasie nurkowania - a nie daj Boze dojdzie do wypadku - jest okropny stres, przyslaniajacy rozsadek - sam bardzo chcialem, aby cora ze mna nurkowala, ale cos mi mowi, ze dopoki nie dorosnie do prowadzenia samochodu (co mi troche przypomina nurkowanie) absolutnie nie bede na nia naciskal.
A jakie jest Wasze zdanie?

[beroduar]

Poruszylicie tutaj temat nurkowania równiez z pociechami - i jak zauwazyl Tomek - w sytuacji zagrozenia zrobilby wszystko, aby ratowac syna - ja mam powazne watpliwosci co do nurkowania z dziecmi - z jednej strony rozpiera nas duma, ze corka/syn radzi sobie tak swietnie, z drugiej strony dziecko wkurza sie, bo tata/mama ciagle kontroluje, z trzeciej - jak sie zacznie cos na powaznie chromolic w czasie nurkowania - a nie daj Boze dojdzie do wypadku - jest okropny stres, przyslaniajacy rozsadek - sam bardzo chcialem, aby cora ze mna nurkowala, ale cos mi mowi, ze dopoki nie dorosnie do prowadzenia samochodu (co mi troche przypomina nurkowanie) absolutnie nie bede na nia naciskal.
A jakie jest Wasze zdanie?

[klon]

[Pomógł:]

[piotrkw]

[Pomógł:]

[piotrkw]

[Pomógł:]