[klon]

[Pomógł:]

[quote="piotrkw"] , ale chyba w moim przypadku nurkowanie z bliska osobą i będąca pod moja opieką , prowadziło do większej dbałości o sprzęt i przebieg nurkowania.

Napisałeś kiedyś w innym wątku,że zrezygnowałeś z nurkowania z powodu wysokiej fali (Norwegia), byłeś z synem. Miałem ochotę Cię zapytać czy zrezygnował byś gdybyś był sam? Czasem nurkuję z corką.

[malinowy]

[quote="piotrkw"] , ale chyba w moim przypadku nurkowanie z bliska osobą i będąca pod moja opieką , prowadziło do większej dbałości o sprzęt i przebieg nurkowania.

Napisałeś kiedyś w innym wątku,że zrezygnowałeś z nurkowania z powodu wysokiej fali (Norwegia), byłeś z synem. Miałem ochotę Cię zapytać czy zrezygnował byś gdybyś był sam? Czasem nurkuję z corką.

[piotrkw]

[Pomógł:]

mhm...dodam parę obserwacji od siebie.

Mam/miałam nurkowych partnerów, przyjaciół, Tatę, siostrę, siostrzenicę i siostrzeńca oraz innych członków rodziny i znajomych - większość z nich szkolona jest/była przeze mnie

Miałam także pod opieką jako instruktor żony, dzieci, narzeczone / narzeczonych, mężów czy czyichś rodziców.

Byłam także świadkiem wielu problemów, z których głównym jest zazwyczaj albo nadopiekuńczość, brak zaufania w kompetencje drugiej strony oraz przymuszanie (nawet nieuświadomione) do nurkowania.

Zastanawiałam się kilkakrotnie jakie są moje reakcje w takich okolicznościach. Bywały różne. Ale doszłam do wniosku, że moją odpowiedzialnością wobec nich jest jak najlepsze ich przygotowanie do nurkowania - po prostu robiłam im szkolenie takie, jakie robię innym - solidne, racjonalne, bez ustępstw i ze wszelkimi konsekwencjami. Nigdy nikogo nie namawiam do nurkowania.

Nie da się uniknąć swoistego napięcia (bo nie mogę tego określić jako stresu) - są to zawsze osoby mi bliskie. Ale odpowiedzialność wobec kursantów czy partnerów nurkowych jest taka sama zawsze.

Dla mnie najgorszymi sytuacjami jest przymuszanie do nurkowania (chcę zrobić kurs, bo jemu/jej się to spodoba; nie chcę mu/jej sprawiać przykrości; chcę, aby ona/on nurkował bo nie będzie narzekał/a na to, że jadę na nurkowanie; przekonaj ją/jego, że nurkowanie jest fajne, bo on/ona nie chce... itp. ). Na szczęście udało mi się wiele takich sytuacji rozwiązać - i zadowolona jestem z tego, że w części przypadków decyzja brzmiała: "nie chcę nurkować, bo nie sprawia MI to przyjemności".

Dlatego moim zdaniem warto "bliskich sercu" partnerów traktować jako: "mój kompetentny partner nurkowy". I mieć świadomość, że nie musicie lubić tych samych typów nurkowań, że niekoniecznie zawsze musicie nurkować razem i że trzeba szanować wzajemne decyzje, nawet jeżeli oznacza, że nurkowanie nie będzie wspólnym hobby.

Choć wartoby wystosować apel do "nienurkujących bliskich sercu", aby zrozumieli naszą pasję i to, co w ich oczach jawi się jako "szaleństwo" kwitowane kręceniem głową, przewracaniem oczami i wzdychaniem jest dla nas .... mhm.... bardzo ważne

Najgorsze, bo jednocześnie nieuniknione, jest jednak to, że nienurkująca osoba, nas nurkujących bardzo rzadko rozumie... ale to już jest caaaałkiem inna historia

[Dorota]

mhm...dodam parę obserwacji od siebie.

Mam/miałam nurkowych partnerów, przyjaciół, Tatę, siostrę, siostrzenicę i siostrzeńca oraz innych członków rodziny i znajomych - większość z nich szkolona jest/była przeze mnie

Miałam także pod opieką jako instruktor żony, dzieci, narzeczone / narzeczonych, mężów czy czyichś rodziców.

Byłam także świadkiem wielu problemów, z których głównym jest zazwyczaj albo nadopiekuńczość, brak zaufania w kompetencje drugiej strony oraz przymuszanie (nawet nieuświadomione) do nurkowania.

Zastanawiałam się kilkakrotnie jakie są moje reakcje w takich okolicznościach. Bywały różne. Ale doszłam do wniosku, że moją odpowiedzialnością wobec nich jest jak najlepsze ich przygotowanie do nurkowania - po prostu robiłam im szkolenie takie, jakie robię innym - solidne, racjonalne, bez ustępstw i ze wszelkimi konsekwencjami. Nigdy nikogo nie namawiam do nurkowania.

Nie da się uniknąć swoistego napięcia (bo nie mogę tego określić jako stresu) - są to zawsze osoby mi bliskie. Ale odpowiedzialność wobec kursantów czy partnerów nurkowych jest taka sama zawsze.

Dla mnie najgorszymi sytuacjami jest przymuszanie do nurkowania (chcę zrobić kurs, bo jemu/jej się to spodoba; nie chcę mu/jej sprawiać przykrości; chcę, aby ona/on nurkował bo nie będzie narzekał/a na to, że jadę na nurkowanie; przekonaj ją/jego, że nurkowanie jest fajne, bo on/ona nie chce... itp. ). Na szczęście udało mi się wiele takich sytuacji rozwiązać - i zadowolona jestem z tego, że w części przypadków decyzja brzmiała: "nie chcę nurkować, bo nie sprawia MI to przyjemności".

Dlatego moim zdaniem warto "bliskich sercu" partnerów traktować jako: "mój kompetentny partner nurkowy". I mieć świadomość, że nie musicie lubić tych samych typów nurkowań, że niekoniecznie zawsze musicie nurkować razem i że trzeba szanować wzajemne decyzje, nawet jeżeli oznacza, że nurkowanie nie będzie wspólnym hobby.

Choć wartoby wystosować apel do "nienurkujących bliskich sercu", aby zrozumieli naszą pasję i to, co w ich oczach jawi się jako "szaleństwo" kwitowane kręceniem głową, przewracaniem oczami i wzdychaniem jest dla nas .... mhm.... bardzo ważne

Najgorsze, bo jednocześnie nieuniknione, jest jednak to, że nienurkująca osoba, nas nurkujących bardzo rzadko rozumie... ale to już jest caaaałkiem inna historia